The Italian Way

De Italiaanse manier... Ze bestaat, voor elk 'probleem' is hier wel een Italiaanse, of soms Romeinse oplossing.

De eerste dagen, toen ik dolenthousiast als een wilde gek vanalles ging bezoeken, ging ik naturel de deur uit. Geen make-up, handige schoenen, en maar gaan! Dat heb ik maar even overboord gegooid. Tussen de mooie Italiaanse signora's voelde ik me hier al snel een schraal muurbloempje. Vanaf nu dus, The Italian Way. Dat houdt in: de deur niet uit zonder een dikke eyeliner en bijhorend oogpotloodlijntje. Zonnebril in het haar 's morgens, zonnebril op de neus rond de middag. Open schoenen, niet het sportieve type. Hoofd de lucht in, klaar om de stad te ontdekken!

Al snel ontdekte ik dat hoe meer Italiaans ik me ging gedragen, hoe vaker Italianen me ook aanspraken om iets te vragen. Dan keken ze steevast heel verbaasd als ik hen 'Mi Dispaci. Non parlo Italiano' zei. Ergens is dat natuurlijk wel een compliment. Hoewel de conservators van de Vaticaanse musea dan weer dachten dat ik een Spaanse senorita was. No, sono Fiamminghi! (Nee, ik ben Vlaamse!)

Heerlijk is hier: eten wanneer je honger hebt. Je stapt een kleine trattoria of pizza rustica binnen voor een kleine 'meeneempizza'. Ik probeer er op te letten of ze 'forno a legna' zijn: dan komen de pizza's uit houtovens in plaats van uit elektrische ovens. Mmmm.. Ze bestrooien pizza hier ook letterlijk met alles: scampi's, olijven, aardappelen, spinazie, ... Echt lekker!

The Italian way is naar mijn gevoel ook al 'zuiderser'. Van Marij weet ik dat men in Afrika 'peut etre demain' hanteren, zo erg is het in Italie niet, maar toch. Men neemt hier zeker wel zijn tijd. Werken op kantoor gaat vaak gepaard met koffiekletsen of zelfs wat chatten. Het werk mag hier rustig aan gebeuren. Als je dat vergelijkt met de vaak gehaaste sfeer in Vlaanderen, dan geeft dit een goed gevoel. Je werkt er op je eigen tempo (en dat van mij blijkt dus hoger te liggen dan dat van de Italiaanse collega's, haha).

Gisteren ben ik de Vaticaanse musea gaan bezoeken en heb ik de koepel van de Sint-Pietersbasiliek beklommen. HALLELUJA! De museau hebben bijna 3 uur van mijn tijd in beslag genomen. Zoveel te zien! Toen ik de Stanze van Rafael bezocht en daarna de Sixtijnse kapel met meesterwerken van Michelangelo.. Wel, toen kon ik dat alles enkel nederig aanschouwen. Onder de indruk heb ik me in de Sixtijnse kapel even naast de kant gezet en heb ik wel een uur het plafond en de muurschildering van Michelangelo bestudeerd. Het was INDRUKWEKKEND!

De koepel dan, je betaalt ofwel 7 euro om een deel met de lift te gaan en een deel al klimmend OF 5 euro en je beklimt alle (meer dan 500) trappen. Oh, 500, dat mag geen probleem zijn dacht stoere Nies. Euuh.. Ik heb de top al hijgend bereikt, haha. Het waren dan ook echt veel trappen, soms erg stijl dat je je echt goed aan de kant moest vasthouden. Maar ik ben er geraakt en het uitzicht was magnifiek! Een weide horizon met alle prachtige zaken die Rome te bieden heeft onder je! Fantastisch. Er zijn niet genoeg superlatieven om dat gevoel te beschrijven! Ik heb foto's genomen die weldra ook wel op mijn space te bewonderen zullen zijn.

Zo, het werk roept weer! Nog wat nagenieten van mijn heerlijke lunch (risotto alle verdure) en verder werken aan de geschiedenis van Rome. Daarna snel naar huis en alle voorbereidingen treffen voor de komst van Geert. Volgend verslagje, na het weekend!

Ciao tutti!

Nice Cools, zoals de Engelsman me pleegt te noemen. X